Nieraz zastanawiam się nad tym jak niewiele osób wyczuwa
pojęcie „subtelna granica”. Relacje toksyczne często kojarzone są ze skrajnymi
działaniami. Wiele osób przyjmuje założenie, że dopóki partner nie bije, nie
pije, przynosi dochód czy nawet od czasu do czasu jakiś drobny „upominek” w
postaci prezentu czy też np. przytulenia to wszystko jest w porządku. Nierzadko
w przypadku wątpliwości co do intencji takiego partnera padają pytania osób
postronnych: „o co Ci chodzi, masz wszystko”, „czy, aby przypadkiem nie
przesadzasz?”, „”nie wydaje Ci się?”. Oczywiście, że możliwe jest gdy
poszkodowany nadmiernie coś interpretuje lub przywiązuje zbyt wielką wagę do
spraw mało istotnych. Dlatego właśnie tak potrzebne jest pojęcie subtelnej
granicy. Dotyczy to m.in. rozróżnienia nadwrażliwości od faktycznych oznak, że
coś się dzieje nie tak. Sprawa jest bardzo skomplikowana, ale jedyną
odpowiedzią na to możemy być tylko my sami i obserwacja tego co się dzieje zarówno w nas samych jak i w otaczającej nas rzeczywistości.
Często spotykałam i spotykam się z osobami, które
pozornie mają wszystko. Nierzadko jednak słyszę od nich, że pomimo tego, że
pozostają w związku są osamotnione w swoich problemach, niedowartościowane, nie
mogą liczyć na pomoc, zrozumienie, z wieloma sprawami, zwłaszcza z tymi typowo
przyziemnymi, żmudnymi są pozostawione same sobie. Zupełnie inaczej rzecz się
ma gdy chodzi o korzystanie z przyjemności. Wtedy nagle nieobecny partner się
odnajduje, staje się niezastąpionym towarzyszem i wszystko na nowo wydaje się być w jak
najlepszym porządku. To, że osoba, która korzysta z energii życiowej swojego partnera i zadaje codziennie ból może być bardzo widoczne, ale bardzo
możliwe, że potrafi być też ledwo
dostrzegalne. Są to drobne, codzienne sytuacje, niekiedy tak błahe, że aż
głupio nam się przyznać przed samym sobą, że mogliśmy o coś takiego mieć
pretensje. Czujemy ból wewnętrzny, trudno go nie czuć, ale przecież wampir
jakoś to wszystko racjonalnie wytłumaczy i nada temu sens. Pokaże nawet, że
zdaje sobie sprawę ze swojej ułomności i będzie się korzył i kajał aż sami
zrozumiemy, że biedak po prostu nie umie okazywać uczuć lub nie wie jak się
zachować. Sami zaczynamy go tłumaczyć „wiem, że ma teraz dużo problemów dlatego
daruję sobie czepianie się”, „ no tak, wiem, że mnie obraża, ale wiem, że tak
naprawdę tego nie myśli”.
Na tym polega tajemnica powolnego „pochłaniania” ofiary. Pozostaje ona w obliczu pozornego braku argumentów przeciw toksycznemu partnerowi. Skąd ma je czerpać skoro właśnie dostała dawkę solidnych, popartych faktami zapewnień?
Nie wierzyć partnerowi? Dlaczego, przecież on się tak w widoczny sposób stara. To
właśnie czyni sytuację tak trudną. Przychodzi mi tutaj na myśl skojarzenie z
iluzjonistą, który niekiedy spektakularnym przedstawieniem skrzętnie odwraca uwagę
od patrzących od tego co naprawdę w tym czasie robi. Nieistotny jest intelekt
czy wiek publiczności. Wszyscy możemy być pod wpływem iluzjonisty i niesłuszne
jest twierdzenie, że tylko niedojrzali padają jej ofiarą. A nawet osobiście
powiedziałabym, że wampirom energetycznym zależy na osobach posiadających odpowiednie zasoby. Może to dziwnie zabrzmi, ale wampiry posiadają pewną
klasę. Jak większość przebiegłych oszustów są osobami inteligentnymi, a więc
zadania trudne mogą być dla nich wyzwaniem, choć pewnie nie zawsze po nie
sięgają.
Wielokrotnie sama znajdowałam się w relacji z wampirem energetycznym.
Ostatnia interakcja miała miejsce stosunkowo niedawno. Nie było to moje
pierwsze starcie, ale było naprawdę silne. Nie jestem osobą niewykształconą ani
mało inteligentną, a otwarcie się przyznaję – dałam się złapać, choć całe
szczęście tym razem na krótko. Dlaczego?
Wieloletnie doświadczenie z pola bitew nauczyło mnie, że mam wybór i wolną wolę
i to czego się przez lata nauczyłam zaprocentowało w szybkości rozpoznania
przeciwnika. Znajomość z owym wampirem zakończyłam szczerą rozmową przedstawiającą
mu wszystkie argumenty jakie miałam w zanadrzu, które były na niekorzyść
związku. Nie zawahałam też użyć swojej pewności i wiary w siebie oraz swoje spostrzeżenia. Nie było to łatwe spotkanie. Moim największym sukcesem jest fakt, że ów wampir przyznał mi dlaczego się tak zachowuje i…uciekł.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz